Het gen

Misschien is het een eigenschap die iedere man heeft, misschien is het genetisch bepaald…..  Maar elke man in ons gezin van jong tot oud is dol op schermpjes en knopjes. Mijn lief werkt in de ICT en kan uren  geanimeerd bomen over computers, telefoons en gadgets met zijn vrienden. Mijn oudste zoon Leander is nu 8. Hij speelt de moeilijkste computergames in één dag uit. Laat jongens van twee keer zo oud een verpletterende nederlaag lijden op de WII. En nu ook mijn kleine dreumes Espen. Alle dure, educatief verantwoorde speeltjes die de jonge geest  met lichtjes en muziekjes moeten leren tellen, vormen herkennen, noem maar op, worden zonder pardon in een hoek gesmeten zodra er een echte mobiel in de buurt komt. De afstandsbediening is op mysterieuze wijze in de box belandt en vertoont sporen van boterhammetjes pindakaas. Een weekje geleden hoorde ik onder het bureau van papa een klein stemmetje een soort van mantra opdreunen: “Aai-phaat, aai-phaat, aai-phaat”. Daar zat Espen met de doos waarin de IPad had gezeten en waar voorop ook een grote afbeelding van het ding stond. Hij weet duidelijk waar hij het over heeft. De dagen daarna stort hij zich op iedereen die met de IPad  bezig is. Met grote ogen van verrukking trommelt hij met zijn kleverige vingertjes op het scherm tot het zo vies is dat er bijna niks meer te zien is. Eindelijk krijg ik hem zo ver om met mama zo’n ouderwets boek van papier en inkt te lezen. We kijken naar plaatjes van dieren en benoemen ze: “poes, hond, paard”. En dan komt er een plaatje van een schildpad. “Wat is dat, Espen?” Hij weet het niet en kijkt me aan. “Dat is een schilpad”. Met een meewarige blik schudt  hij zijn hoofd: “Nee mama, niet aai-phaat”.  Heel dom van me. Het valt niet mee om de enige digibeet in dit huishouden te zijn.