zondag 5 februari 2012

Handelsgeest

 Vandaag heb ik Leanders zoveelste losse tand eruit mogen trekken. Met een beetje weemoed denk ik terug aan hoe het ging met de eerste wiebeltand. Dit stukje schreef ik er 3 jaar geleden over. 

“Mama moet je voelen”. Leander staat naast me met zijn vinger in zijn wijd open mond. “Hier, hieronder”. Hij pakt mijn vinger en duwt hem op zijn ondertanden.
“Voel je het?” Ik tast de rij tanden af. “Hij zit los hè, mam”. Ik voel nog eens goed en warempel, midden onder wiebelt er inderdaad een tandje heen en weer.
“Net als bij Sam”, zegt Leander. Sam zit bij Leander in de klas. Hij is een half jaar ouder en heeft al een echt fietsenrekje. En daarmee heb je status in kleuterland. Leander is dan ook berentrots op zijn eerste wiebeltand.
Hij wriemelt, frunnikt, peurt en voelt de hele dag. Ieder uur moet ik de status van de wiebeltand checken. Maar echt veel beweging zit er nog niet in.
Pas na drie dagen gemolesteerd te zijn, hangt de tand nog aan één dun vezeltje.

En dat brengt ons op de minstens zo interessante financiële kant ervan. Met het concept van de tandenfee is Leander al bekend. De losse tand gaat voor het slapen gaan onder het hoofdkussen en als je wakker wordt ligt er een centje. En Leander wil niet riskeren zo’n kostbaar bezit te verliezen door het in te slikken. Dus ik mag de wiebeltand er uit trekken. Heel dapper doet Leander zijn mond wagenwijd open en ik trek hem er met één korte ruk uit. Daar is ie dan. Van alle kanten wordt het ieniemini tandje bekeken. En uiteraard wordt het “gapende” gat in zijn mond nauwgezet bestudeerd voor de spiegel.

Als het avond is, stopt Leander de tand zorgvuldig onder zijn kussen. Maar zijn grote vraag is: wat schuift zo’n tandje nou. Papa en mama hadden horen zeggen dat de tandenfee er een euro voor over had. “Ja maar, dat is voor een gewone tand. Dit is mijn allereerste tand die eruit gaat. Dat is echt wel twee euro waard, hoor”. Ach ja, de tandenfee waardeert een beetje handelsgeest wel. Dus de volgende ochtend ligt er niet alleen twee euro onder Leander’s hoofdkussen, maar er staat ook een mooi doosje met de wiebeltand erin om te bewaren als souvenir. Het doosje krijgt een ereplek op de plank met Leander’s schatten en de twee euro verdwijnen in de spaarpot. Kassa!

Als ik later op de dag door de gang loop, staat Leander in de spiegel te staren en hij verzucht tegen mij: “Mam, ik hoop dat er een gouden tand voor terug komt”.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten