Op vakantie in Zuid Frankrijk installeren wij ons elke avond op de veranda van ons schattige houten huisje ten midden van de dennenbomen. Heerlijk genieten van de rust in het vakantiepark. Dan zien we een klein pluizig zwart hondje langskomen. Hij dribbelt relaxed het paadje af. Na een half uurtje komt hij weer terug. En zo gaat het de hele avond door. Geen baasje in zicht. Van wie zou hij zijn?
Dan komt er een man aan die bij het hondje gaat staan. Bemoeiziek als ik ben, stap ik op de man af. En ik spreek best een aardig mondje Frans en weet heel goed dat "hond" in het Frans "chien" is. Maar ergens maken mijn hersens kortsluiting en vraag ik aan de man: "C'est votre fils?" (is dit uw zoon?). De man kijkt me vol afkeuring aan, maakt een snuivend geluid zoals alleen Fransen dat kunnen en maakt rechtsomkeert. Ik denk dat het hondje geen familiebanden met hem had. ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten